Sporten is gezond, maar niet alleen dat, het is ook nog eens leuk. Of je nu hoog mikt en eindelijk een marathon wilt uitlopen of de Glockner in het zadel wilt veroveren, of je nu voor een uitdaging op de tennisbaan staat of een rondje golf wilt spelen met vrienden – één ding is altijd de hetzelfde: je wilt het altijd een beetje beter maken. Wees een beetje sneller, kom een beetje verder, een de bal iets nauwkeuriger raken. En dan genieten van dit aangename gevoel van succes, “iets gedaan hebben”, je eigen reserves hebben gemobiliseerd.
Soms slaat het gevoel van succes echter om in het tegenovergestelde: ongeveer 50.000 “ziekenhuisklare” verwondingen die skiërs per jaar oplopen in Oostenrijk, talloze gehavende ligamenten en gewrichten van hardlopers, voetbal- of tennisspelers zijn het pijnlijke bewijs. Meestal zijn eenzijdige belastingen en overbelastingen van het bewegingssysteem de oorzaak. Een gebrek aan coördinatie, kracht- en duurtraining leidt herhaaldelijk tot pijnlijke overbelastingsschade en blessures. Het hoeft niet zo te zijn.
Actief in sport met fysiotherapie
Elke professionele atleet – of het nu skiracer, tennisser of voetballer is – vertrouwt hem: de sportfysio therapeut. En sportverenigingen en amateursporters maken steeds vaker gebruik van wat gebruikelijk is voor het beste: ze worden opgevangen door speciaal opgeleide fysiotherapeuten. Zonder hen is het succesvol beoefenen van competitieve, populaire en gehandicaptensporten niet langer denkbaar. Sportfysiotherapeuten worden niet alleen ingezet op het gebied van revalidatie en therapie, maar ook bij het voorkomen van overbelastingsschade en blessures. Op basis van een sportanalyse en prestatiediagnostische tests maken zij op maat gemaakte trainingsplannen om (weer) een optimale concurrentiepositie te bereiken. Afhankelijk van het type sport worden kracht, uithoudingsvermogen, balans en typische bewegingssequenties getraind met speciale oefeningen en trainingsapparatuur. Begeleidende maatregelen tijdens trainingen en wedstrijden voorkomen ongewenste ontwikkelingen en blessures en dragen bij aan het optimaliseren van prestaties.
Vraag advies aan uw fysiotherapeut voordat u aan uw sportactiviteiten begint. De fysiotherapeuten laten je zien hoe een basistraining leuk kan zijn.
Scoliose en sport
Scoliose is een laterale buiging van de wervelkolom met gelijktijdige verdraaiing van de wervellichamen. Dit leidt tot lengteverlies en vervorming van de romp. Bovendien leidt een typische scoliose tot de vorming van een platte rug in het gebied van de thoracale wervelkolom.
Om de progressie van de krommingen zo vroeg mogelijk tegen te gaan en de best mogelijke correctieposities van de wervelkolom uit te werken, is gerichte fysiotherapie noodzakelijk. Als de progressie ondanks intensieve therapeutische maatregelen aanhoudt, wordt naast fysiotherapie een korset voorgeschreven aan kinderen en adolescenten.
De beslissing of een brace nodig is, hangt altijd af van meerdere factoren en dient op individuele basis te worden genomen. In principe worden korsetten voorgeschreven voor kinderen en adolescenten die nog in de groei zijn, aangezien in deze fase progressie te verwachten is. Voor patiënten met een kromming van minder dan 15+5° Cobb wordt normaal gesproken geen korset gebruikt, maar voor patiënten met een kromming van meer dan 20+5° is een korset aangewezen. Het korset dient 23 uur per dag gedragen te worden, omdat hiermee de beste correctieresultaten bereikt kunnen worden. Draagtijden die hiervan afwijken moeten met de behandelend arts worden afgesproken. Het korset wordt verwijderd voor elke sportieve activiteit, waarbij sport- en fysiotherapeutische oefeningen kunnen worden meegeteld voor de draagtijd van het korset.
Tijdens de periode van het passen van het korset moet fysiotherapeutische zorg worden verleend om de spierstabilisatie te waarborgen. Deze regelmatige afspraken hebben ook als doel de motivatie te behouden om het korset te dragen. De training van het korset vindt plaats aan het einde van de botgroei. De fase van het spenen van het korset is een proces waarbij de intensiteit van de fysiotherapeutische zorg moet worden verhoogd om het bereikte correctieresultaat te kunnen behouden – ook zonder de ondersteunende werking van het korset.